داغ امید به دل ماند و تحمل کردیم

آرزو مرد شنیدیم و تجاهل کردیم

کاسه ی صبر عجب نیست که لبریز شود

زانچه یک عمر شنیدیم و تحمل کردیم

بلبل فصل خزانیم و ز گلریزی اشک

آشیان را به نظرها سبد گل کردیم

همچو فواره که از اوج سرازیر شود

به ترقی چو رسیدیم تنزل کردیم

ناصح از پند مکرر ننشیند خاموش

گرچه هر بار شنیدیم تغافل کردیم

دست پرورده ی ذوقیم و به فتوای بهار

گوش را وقف نواخوانی بلبل کردیم

حاجت طعنه زدن نیست که ما خود خجلیم

زین همه بار که بر دوش توکل کردیم

کم نشد حیرت و سرگشتگی ما افزود

هرچه در کار جهان بیش تامل کردیم

گذر عمر نه زانگونه که حافظ فرمود

بود سیلی که تماشا ز سر پل کردیم

ای خزان دست نگه دار که در آخر عمر

نوبهار دگری آمد و ما گل کردیم

محمد قهرمان

شمع سفید : خلوص و اقتدار در کنار هر رنگی قدرت آن رنگ افزایش میابد. پاک کننده قوی بدن و محیط زندگیمان از انرژیهای منفی .

شمع سیاه : جلوگیری از چشم بد و جادو – فرد را افتاده و فروتن می کند . بسیار پر قدرت . استفاده زیاد باعث افسردگی میشود.

شمع قرمز :سمبل عشق – سلامتی و جهت دستیابی به آرزوها و جاه طلبی . موثر بر تقویت قوای جنسی و شهوت و تقویت عشق ورزی
شمع آبی : نماد درک معنوی .ایمان و اعتقاد را افزایش میدهد.موجب دستیابی سریع به پول و ثروت .

شمع سبز : ذوق و شوق و وفور نعمت بهمراه دارد . رشد و تحرک و تعادل بین جسم و ذهن .

شمع نارنجی : جذب افراد – حیوانات و چیزهای دلخواه . سمبل لذت و خلاقیت .

شمع زرد و طلایی : به مراد دل و آرزوهایتان برسید –تقویت رویابینی و درک آن – برای کسانی که کنکور و امتحان دارند رنگ زرد فوق العادست.

شمع

صورتی :نشانه عشق و موفقیت . محرک قصد و نیت خالصانه و جامه عمل پوشاندن به آرزوها.

شمع خاکستری و نقره ای :نماد آشکار سازی.موثر در مراقبه .بیداری ضمیر ناخودآگاه . چرخهای زندگی را بنفع شما میچرخاند.

شمع بنفش و ارغوانی : نماد قدرت و برتری .موفقیت جاه و جلال و هماهنگی معنوی.

شمع قهوه ای : مراقبه در نور این شمع شمارا در پیداکردن اشیاءگمشده یاری میکند .قوه یقیین و تشخیصتان را بیدار میکند.

براى شناسایی برزویه ، سند گرانبهایی در دست داریم و آن مقدمه ای است منسوب به او که در کلیله و دمنه آمده است . برزویه ، چنانکه خود در این مقدمه می گوید ، از خانواده ای بوده است که با دو طبقه ی منتفذ و اشرافی زمان پیوند داشته ، یعنی پدرش لشکری بوده است و مادرش از ” خانه ی علمای دین زردشت ” در کودکی طب می خواند و چون در این فن استاد می شود و مدتی به طبابت می پردازد ، طبع او متمایل به دوستی دنیا و جمع مال می گردد که ناگهان هشیاری ای در خویش می یابد و با خود می گوید :

ای نفس میان منافص و مضارخویش فرق نمی کنی ، و خردمند چگونه آرزوی چیزی در دل جای دهد که رنج و تبعیت آن بسیارباشد و انتفاع و استمتاع اندک ؟ و اگر در عاقبت کار و هجرت سوی گور فکرت شافی واجب داری ، حرص و شره این عالم فانی بسر آید . و قوی تر سبی ترک دنیا را مشارکت این مشتی دون عاجز است که بدان مغرور گشته اند . ازین اندیشه ی ناصواب در گذر و همت بر اکتساب ثواب مقصور گردان ، که راه مخوف است و رفیقان ناموافق و رحلت نزدیک و هنگام حرکت نامعلوم …

می بینیم که وجدان او به او نهیب زده است ، لیکن برای علاج دردمندان ، باز چندی به عمل طب ادامه می دهد و از این طریق ثروتی می اندوزد و زندگی مرفهی برای خود فراهم می کند . اما پس از مدتی ، نا خشنودی عذاب دهنده ای از روش زندگی خود ، برای او مستولی می شود ، بدانگونه که امکان مداومت در علاج جسم را از او می گیرد ، پس حرفه ی خود را رها می کند و به دین روی می آورد ، یعنی بر آن می شود که روانها را علاج کند ، و چون شکی نسبت به درستی عقاید رایج زمان در دل او راه یافته ، بر آن می شود که حقیقت را در جای دیگربجوید و راه تازه ای در پیش گیرد . نخستین کاری که می کند این است :

پس ، از رنجانیدن جانوران و کشتن مردمان و کبر و خشم و خیانت و دزدی احتراز نمودم … و از هوای زنان اعراض کلی کردم و زبان را از دروغ و سخنانی که ازو مضر نمی تواند زاد چون فحش و بهتان و غیبت و تهمت ، بسته گردانید و از ایذای مردمان و دوستی دنیا و جادوی و دیگر منکرات پرهیز واجب دیدم و تمنی رنج غیر از دل دور انداختم …

و از بدان ببریدم و به نیکان پیوستم ، و رفیق خویش صلاح و عفاف را ساختم که هیچ یارو قرین چون صلاح نیست .

و یکی از ثمرات تقوی آن است که از حسرت فنا و زوال دنیا فارغ توان زیست و هرگاه متقی در کارهای این جهان فانی و نعیم گذرنده تاملی کند ، هر اینه مقابح آنرا بنظر بصیرت ببیند ، و همت بر کم آزاری و پیراستن راه عقبی مقصور شود ، و به قضا رضا دهد ، تا غم کم خورد ، و دنیا را طلاق دهد ، تا از تبعات آن برهد ، و از سر شهرت برخیزد ، تا پاکیزگی ذات به حاصل آید … و کارها بر قضیت عقل پردازد تا از پشیمانی فارغ آید و بر یاد آخرت الف گیرد ، تا قانع و متواضع گردد.

اما از طرف دیگر بیم دارد که ترک دنیا معاش او را مختل کند . هنوز تردیدی در دل اوست . از نو تفکری می کند و در می یابد که ” نعمت های این جهانی چون روشنایی برق بی دوام و ثبات است ، و با این همه ، مانند آب شور که هر چند بیش خورده شود ، تشنگی غالب تر گردد ، و چون خمره ی پر شهد سموم است که چشیدن آن کام را خوش آید ، لیکن عاقبت به هلاک کشد …

و آدمی را در کسب آن چون کرم پلیه دان که هر چند بیش تند ، بند ، سخت تر گردد و خلاصی متعذر تر شود “

و سرانجام دل بر عبادت می نهد. می بینیم که راه برزویه و اندیشه های او شبیه به اندیشه هایی است که عرفای ما در دوران اسلامی پرورانده. و راهی است که آنان برای تهذیب نفس و رستگاری وجود پیشنهاد کرده اند.

و باز می گوید : چه بزرگ جنونی و عظیم غبنی باشد ، باقی را به فانی ، و دائمی را به زایلی فروختن ، و جان پاک را فدای تن نجس داشتن.

بدینگونه پشت پا بدنیا می زند و به کار آخرت می پردازد ، تا آنکه سفر هندوستان پیش می آید و کتاب کلیله و دمنه را از آنجا می آورد . اغتنام وقت در نظر برزویه و قدر ایام عمر خویش دانستن و در نجات نفس کوشیدن است ، و لذات نفس را فدای کمال معنوی کردن ، یعنی درست در همان مفهومی که بعد در نزد عرفای ایران می بینیم .

در شاهنامه راجع به آوردن کلیله و دمنه از هند ، داستان پرمعنایی آورده شده است و آن این است که برزویه در کتابی از هندوان می خواند که در یکی از کوههای هند گیاهی است که اگر بر مرده بریزند ، زنده شود.

نوشیروان او را برای آوردن آن گیاه به هند می فرستد . برزویه روانه می شود و هر چه جستجو می کند ، چنین گیاهی را نمی یابد. سرانجام می خواهد تا او را نزد داناترین هندوان راهنمایی کنند . وی را نزد مرد سالخورده ای که از همه داناترش می دانند ، می برند . برزویه ماجرای گیاه جانبخش را حکایت می کند و پیرمرد ، مفهموم کنایه ای گیاه را بر او روشن می نماید و می گوید : آنچه مرده را زنده می کند دانش است :

گیا چون سخندان و دانش چو کوه

که باشد همه ساله دور از گروه

تن مرده چون مرد بی دانش است

که نادان بهرجای بی رامش است

سپس اشاره می کند که خاصیت این گیاه زنده کننده را در کتاب کلیله باید جست !

برگرفته از :

زندگی و مرگ پهلوانان در شاهنامه – محمدعلی اسلامی ندوشن

بررسی جایگاه زن در دوره ی هخامنشی که به نوعی دوره آغاز شکل گیری سرزمین آریایی هاست ، نشاندهنده سطح والای فکری مردمان آن روزگار است که در بسیاری موارد ، افسوس را با خود به ارمغان می آورد ، چرا که اگر تحولات ناشی از حکومتهای گوناگون آن زمان تغییری در شرایط زیستی آدمیان ایجاد نمی کرد ، ایران و ایرانی ، هم اکنون بعنوان بزرگترین مدعی حقوق انسانی در دنیا شناخته می شد و این عنوان را زینت نام خود می کرد .

تا پیش از پیدایش حکومت هخامنشی یعنی در زمان مادها دختر و داماد پادشاه می توانستند جزو وارثین وی باشند .

با روی کار آمدن کوروش بزرگ ، هخامنشیان ، و قوانین وضع شده توسط آنها ، وضعیت زنان در حالت ثبات و اعتدالی ارزشمند قرار گرفت ، بطوری که نمونه قوانین آن زمان در میان هیچ یک از ممالک و اقوام دیگریافت نمی شد . با اجرای قوانین کوروش بر سرزمین پارسیان ، زن ازچنان درجه احترامی برخوردار شد که آوازه آن به دیگر اقوام نیز رسید و همین امر باعث پیروی آنان از آداب اصیل ایرانی گشت .

زن در دوره ی هخامنشی به معنای واقعی در هر مکان و زمان به طور برابر در فعالیت های سیستم اجتماعی شریک مرد بود و حتی در ج
هت قوانین دینی می توانست به مرحله « زوت » برسد ، یعنی درجه ای در مقام بالای مذهبی که لازمه آن ، فراگیری علوم دینی تا بالاترین مرحله آن بود .

روز زن ، یکی از جلوه های ویژه زنان در دوره ی هخامنشی بود . این در حالیست که در آن دوره ، اقوام دیگر مشغول جنگ و جدال در کوهها و بیابان ها بودند و حتی در یونان و روم باستان که ادعای تمدن بالای بشری را داشتند ، کشتن همسربدست مرد ، امری غیر مجاز شمرده نمی شد . در این گیر و دار بی قانونی بود که ایرانی ، روزی را برای قدردانی از زن اختصاص داده بود . این روز بنا بر گفته عده ای پنجم اسفندماه بوده که به عنوان روز سپاسگزاری از زنان شناخته شده است . در این روزها زنان در خانه ها می نشستند و مردان مسئولیت های آنان را عهده دار می شدند تا به نوعی با وظایف زن و چگونگی آن آشنا گردند 

در دوره ی هخامنشیان تصویر هیچ زنی دیده نمی شود ، به عبارتی ما تصویر زن را در نقوش عمومی نمی بینیم علت این که ما آثار ی از نقش زن در تخت جمشید و سایر بنا ها هخامنشی نمی بینیم بعلت احترام به زنان بوده است

مرد و زن در کنار هم کار کرده و حقوق و دستمزدی یکسان داشتند و گاه حتی کارهای سخت تر بر عهده زنان بوده ، مثل : کشاورزی و سنگ سابی ( گفته شده که به احتمال خیلی زیاد صیقل نهایی نقش برجسته های سنگی همچون نقوش بر جای مانده از تخت جمشید کار زن ها ست که بسیار هم کار سختی بوده) نکته
جالب است که بدانید :

۱ زنان پس از به دنیا آوردن فرزند ۶ ماه حق زایمان داشتند و مرخصی با حقوق به آنان داده می شد و بعلاوه پاداش تولد یک فرزند به او داده می شد که مقدار آن برای پسران بیشتر از دختران بوده تنها در اینجا ما تفاوت حس می کنیم آن هم بخاطر علاقه داریوش به افزایش پسران بود ( بخاطر افزایش تعداد افراد ارتش ایران تا قدرت نظمی ایران همیشه جاویدان باشد)(طبق مدارک موجود ، این تنها موردی است که میان زن و مرد فرقی دیده می شود)

٢-در دربار شاهى ، کارگاه های خیاطی بیشتر در اشغال زنان بوده و مردها گاه نیز زیر دست زنان بکار مى پرداختند تنها لباس شاه را مردان می دوختند که این نشان از احترام به ارزش های خاص ایرانیان دارد

۳ در کارگاه های شاهی همواره سرپرستی و مدیریت با زنان بوده

در دوره ی هخامنشیان تصویر هیچ زنی دیده نمی شود ، به عبارتی ما تصویر زن را در نقوش عمومی نمی بینیم علت این که ما آثار ی از نقش زن در تخت جمشید و سایر بنا ها هخامنشی نمی بینیم بعلت احترام به زنان بوده است . و همچنین بخاطر احترام مردان ایران نسبت به همسر و مادر و دخترانشان بوده است حتی حاضر نشدند کسی انها را در نقوش ببیند به یاد آوریم که زن خشایار شاه که از شاهزادگان ایرانی بود حاضر نشد در جمع مردان دربار حاضر شود و پادشاه او را بخاطر این عمل از ملکه بودن عزل کرد و استر را به همسری گرفت که در تاریخ ثبت شده که این نشان از آن دارد که زنان ایران احترام زیادی برای خود قایل بودند و حتی اگر از ملکه بودن یک کشور می گذشتن حاظر نبودند ارزش های خود را زیر پا بگذارند در تصاویر مهری و نقوش دیگر زنان ایرانی را با پوششی بر سر مشاهده می کنیم اگر درست بنگرید این پوشش چادر است تا اندام انها توسط افراد دیگر دیده نشود بله چادر لباس رسمی ایرانیان بوده و این اعراب بودند که از ایرانیان پوشش را فرا گرفتند زیرا عرب بادیه نشین که زن و دختر خود را زنده به گور می کرد چگونه می توانست احترام به زن را درک کند !!!!

حتی شاهان بزرگ پارس ، احترام ملکه ی مادر را به طور کامل به جا آورده و بر سر سفره زیر دست او می نشستند

دردوره ی هخامنشی ، زن شخصیت حقوقی داشت و می توانست دارای مال و خواسته باشد و نیز به اندازه ی برابر با برادران خود از ارث برخوردار گردد . زنان علاوه بر برابری حق ارث ، مورد احترام و توجه بی اندازه ی مردان نیز بودند ، چرا که در اوستا کوچک شمردن زن ، کرداری زشت و از روی نادانی دانسته شده و از جمله گناهان بزرگ به شمار می رود .پسران با دیدن مادر خود با احترامی ویژه به پا می ایستادند و تا مادر با نوازش مادری به آنها اجازه ی نشستن نمی داد ، نمی نشستند . حتی شاهان بزرگ پارس ، احترام ملکه ی مادر را به طور کامل به جا آورده و بر سر سفره زیر دست او می نشستند .

فراهم آورنده : ذبیح الله محمدی بردبری