یا رب مرا یاری بده ، تا سخت آزارش کنم
هجرش دهم ، زجرش دهم ، خوارش کنم ، زارش کنم
از بوسه های آتشین ، وز خنده های دلنشین
صد شعله در جانش زنم ، صد فتنه در کارش کنم
در پیش چشمش ساغری ، گیرم ز دست دلبری
از رشک آزارش دهم ، وز غصه بیمارش کنم
بندی به پایش افکنم ، گویم خداوندش منم
چون بنده در سودای زر ، کالای بازارش کنم
گوید میفزا قهر خود ، گویم بخواهم مهر خود
گوید که کمتر کن جفا ، گویم که بسیارش کنم
هر شامگه در خانه ای ، چابکتر از پروانه ای
رقصم بر بیگانه ای ، وز خویش بیزارش کنم
چون بینم آن شیدای من ، فارغ شد از احوال من
منزل کنم در کوی او ، باشد که دیدارش کنم

            سیمین بهبهانی

آورده‌اند که شخصی در راه حج در بّرّیه افتاد و تشنگی عظیم بر وی غالب شد . تا از دور، خیمه‌‌ای خرد و کهن دید.آنجا رفت.کنیزکی دید.

آواز داد آن شخص که ” من مهمانم. المراد!” و آنجا فرود آمد و نشست و و آب خواست. آبش دادند که خورد. آن آب از آتش گرمتر بود و از نمک شورتر.از لب تا کام ، تا آنجا که فرو رفت، همه را می‌سوخت.
این مرد، از غایت شفقت ، در نصیحت آن زن مشغول گشت و گفت: ” شما را بر من حق است، جهت این قدر آسایش که از شما یافتم. آنچه به شما گویم پاس دارید:

اینک بغداد نزدیک است و کوفه و واسط و غیرها- از شهرهای بزرگ. اگر مبتلا باشید، نشسته نشسته و غلتان غلتان می‌توانید خود را به آنجا رسانیدن – که آنجا آبهای شیرین خنک بسیار است.” و طعام‌های گوناگون و حمام‌ها و تنعم‌ها و خوشی‌ها و لذت‌های آن شهرها برشمرد.
پس از مدتی شوهر زن بیامد…چند تایی از این موشان دشتی صید کرده بود. زن را فرمود که آن را پخت و چیزی از آن به مهمان دادند. مهمان چنان که بود،‌ کور و کبود، از آن تناول کرد.
بعد از آن، نیمه شب،‌ مهمان بیرون خیمه خفت.

زن به شوهر می‌گوید که ” هیچ شنیدی که این مهمان چه وصفها و حکایت‌ها کرد؟ ” قصه مهمان، تمام، بر شوهر بخواند. عرب گفت ” های،‌ ای زن، مشنو از این چیزها!- که حسودان در عالم بسیارند. چون ببینند بعضی را که به آسایش و دولتی رسیده‌اند، حسدها کنند و خواهند که ایشان را از آنجا آواره کنند و از آن دولت محروم کنندً !

• 
  مکن دریغ ز من ساقیا شراب امشب
  از آنکه ز آتش خود، گشته ام کباب امشب
  ز بس‌که شعله زند در دل من، آتش شوق
  ز آتش دل خویشم در التهاب امشب
  به خواب دیده ام آن چشم نیم خوابش دوش
  گمان مبر که رود دیده ام به خواب امشب
  ز دست نرگس مستش برفت دل، از کف
  نگر به حال دلم از ره ثواب امشب
  شد آنکه بادهٔ پنهان کشیدمی همه عمر
  بده به بانگ نی و نغمهٔ رباب امشب
  ز بس‌که نقش مخالف ز دوستان دیدم
  بر آن شدم که زنم نقش خود بر آب امشب
  شود خراب چو این خانه لاجرم روزی
  ز سیل باده بهل تا شود خراب امشب
  دلم که داشت قرار اندر آن دو زلف چو شب
  بود چو گوی بچوگان در اضطراب امشب
  صبوحی دل مده از دست، محکمش میدار
  که چشم یار ، بود بر سر عتاب امشب

من نمازم یک نماز بی ریاست
گفتگویی ساده آنهم با خداست
قبله من کعبه وبتخانه نیست
کعبه وبتخانه بهر من یکیست
من خدایم در درون سینه است
جایگاهش سینه ای بی کینه است
تو به دنبال خدای خویش باش
تا توانی در پی تشویش باش
تو به دنبال پری و حور باش
فکر قبر و هم فشار گور باش
من به فکر یک خدای عاشقم
عشق می ورزم به او ، بر خالقم
کی دهد خالق به مخلوقش عذاب
کار او باشد اگر روی حساب
الغرض تا زنده ام باشم حبیب
از عذاب آخرت هم بی نصیب

ابوالفضل حبیبیان( حبیب )