«مانس اشپربر»، روان‌شناس آلمانی، در کتاب « بررسی روان شناختی خودکامگی » که در سن ۳۲ سالگی (در دهه ۳۰ میلادی) یعنی پیش‌از آن که هیتلر جهان را به کام جنگ جهانی دوم بکشاند، نگاشته است، از روی تحلیل روانیِ رفتار دیکتاتورها، پیش‌بینی کرده است که کسی مثل هیتلر سرانجام خودکشی خواهد کرد.

وقتی این کتاب منتشر شد، نویسنده‌اش نه‌تنها مجبور شد برای مصون‌ماندن از خشم نازی‌ها، به زندگی پنهانی روی آورد؛ بلکه حتی کمونیست‌های پیرو استالین نیز خواندن این کتاب را ممنوع کردند و پیروان‌شان حتی از دست‌زدن به این کتاب هم پرهیز می‌کردند .

اشپربر در این کتاب، که متنی بسیار روان و جذاب دارد، با تحلیل روان شناختی شخصیت و رفتار خودکامگان و دیکتاتوران، نشان می‌دهد که دیکتاتورها، به‌خودی‌خود، خودکامه و جبار نمی‌شوند؛ بلکه آن‌ها محصول رفتار توده‌هایی هستند که خلق‌وخویِ “جبّاریّت”، بخشی از وجود آن‌هاست. برای آن که خودکامگی و دیکتاتوری برای همیشه از جامعه‌ای رخت بربندد، باید روحیه خودکامگیِ توده‌ها از بین برود.

اشپربر نشان می‌دهد که چگونه شخصیت روانی یک خودکامه به‌تدریج و در طول زمان تحول می‌یابد و او را از یک زندگی معمولی محروم می‌کند؛ به‌گونه‌ای که “جبّار” به تدریج دچار سادیسم (دیگرآزاری) و در مراحل بعدی دچار مازوخیسم (خودآزاری) می‌شود.

او از قول افلاطون می‌نویسد:
«هر کس می‌تواند شایسته صفت شجاع باشد، الا فرد جبّار».

و بعد خودش به‌زیبایی و با تحلیل روان شناختی نشان می‌دهد که این سخن افلاطون چقدر دقیق است. در واقع نشان می‌دهد که جباریت ویژگی است که جایگزین فقدان شجاعت می‌شود و این رفتار در همه سطوح قدرت (پدر، معلم، رئیس اداره، پلیس محله و …) نمود دارد. اما وقتی آحاد توده های شخصیتاً جبّار، در عالم واقع با یکی‌از جباران همراهی می‌ کنند و او را حمایت می‌کنند، از او یک حاکمِ به‌تمام‌معنی دیکتاتور می‌سازند .

او به زیبایی نشان می‌دهد که چگونه خودکامگان با ساده‌کردن مسائل پیچیده زندگی، راه‌حل‌های عامه‌پسند ـ اما غیرقابل‌اجرا ـ می‌دهند و اصلا هم نگران عدم‌ قابلیتِ اجرای ایده‌های خود نیستند؛ چراکه آموخته‌اند وقتی راه‌حل‌شان به نتیجه نرسید، به‌راحتی می‌توانند با انداختن مسئولیت این ناکامی به گردن دیگران (دشمنان فرضی)، این ناکامی را تبدیل به فرصتی کنند تا نشان دهند که دشمنان‌شان چقدر قدرتمندند و نمی‌گذارند تا آن‌ها به اهداف‌شان برسند

«بررسی روان شناختی خودکامگی».
«مانس اشپربر»
برگردان: دکتر علی صاحبی،

از رنج و محنتی که در ظرف سی چهل سال گذشته به شما رسیده است امیدوارم تجربه آموخته و عبرت گرفته و متوجه شده باشید که قدر نعمت آزادی را چگونه باید دانست و معنی آزادی را دریافته باشید. در این صورت می‌دانید که معنی #آزادی این نیست که مردم خودسر باشند و هر کس هر چه می‌خواهد بکند، در عین آزادی قیود و حدود لازم است، اگر حدودی در کار نباشد و همه خودسر باشند هیچ کس آزاد نخواهد بود و هرکس از دیگران قوی‌تر باشد آنان را اسیر و بنده خود خواهد کرد.وجود قانون بسته به دو چیز است:یکی #قانون‌_گذار و یکی #مجری_قانون و جمع این دو چیز را #حکومت یا #دولت می‌گوید و چون ملت‌های مختلف را در زمان‌های مختلف در نظر می‌گیریم می‌بینیم حکومت‌های آن‌ها همه و همیشه یکسان نبوده و نیستند، گاهی از اوقات قانون‌گذار و مجری قانون یک نفر بوده و گاهی چند نفر معدود و بعض از ملت‌ها هم بوده و هستند که قانون‌گذاری و اجرای قانون را تمام ملت برعهده گرفته است.قسم اول حکومت #استبدادی است .قسم دوم حکومت #اشراف است و قسم سوم را #حکومت_ملی می‌گویند که اروپاییان #موکراسی می‌نامند .

ملت‌ها هر چه دانا‌تر و به رشد و بلوغ نزدیک‌تر می‌شوند به قسم سوم یعنی به حکومت ملی متمایل‌تر می‌گردند .
جز اینکه ملت‌ها چون غالبا دارای جمعیت فراوان و کشور پهناورند نمی‌توانند هر روز یک جا جمع شوند و وظیفه قانون‌گذاری و اجرای قانون را خودشان مستقیما به جا بیاورند. بنابراین بهترین ترتیبی که پیدا کرده‌اند این است که ملت جماعتی را نماینده خود قرار دهد که به نام او #قانون‌_گذاری کنند و مجمع آن نمایندگان را ما #مجلس شورای ملی نامیده‌ایم .
شما ملت ایران به موجب #قانون_اساسی که تقریبا سی و پنج سال پیش مقرر شده است دارای #حکومت_ملی_پادشاهی هستید اما اگر درست توجه کنید تصدیق خواهید کرد که در مدت این سی و پنج سال کمتر وقتی بوده است که از #نعمت_آزادی حقیقی یعنی #مجری و #محترم بودن قانون برخوردار بوده باشید و چندین مرتبه #حکومت_ملی یعنی #اساس_مشروطیت شما مختل شده است.
آیا فکر کرده‌اید که علت آن چیست؟
علت اصلی این بوده است که قدر این نعمت را به درستی نمی‌دانستید و به وظایف آن قیام نمی‌کردید و بسیاری از روی نادانی و جماعتی از روی غرض و هوای نفس از شرایطی که در #حکومت_ملی باید رعایت شود, تخلف می‌کردند.

شرایطی که در حکومت ملی باید باشد چیست؟
فراموش نکنید که معنی حکومت ملی این است که اختیار امور کشور با ملت باشد و البته می‌دانید که هر کس اختیاراتی دارد در ازای آن اختیارات مسوولیتی، متوجه او می‌شود.

پس اگر افراد ملت فقط ملاحظات و منافع شخصی را منظور بدارند,
و به جای اشتغال به امور شرافتمندانه برای پیشرفت اغراض خصوصی وسایل نامناسب از #تزویر و #نفاق و #فتنه و #فساد و #دسته‌_بندی و #هوچیگری به کار برند و اگر نمایندگان ملت در قانون‌گذاری یا اجرای قانون اهتمام لازم ننمایند و نمایندگی ملت را وسیله تحصیل یا #حفظ_منافع_شخصی بدانند و عوام‌فریبی را پیشه خود بسازند و دسیسه‌کاری را شعار خود کنند یا معنی #نمایند_گی_ملت را فقط مدعی شدن با دولت بدانند و اگر وزیران وزارت را فقط مایه تشخص و #جلب_منافع_شخصی فرض کنند و اگر روزنامه‌نگاران به جای حقیقت‌گویی و رهبری ملت به راه خیر، روزنامه را #آلت_هتاکی و پیش بردن اغراض فاسد قرار دهند و اگر #پادشاه #حافظ_قوانین نباشد و افراد ملت را فرزندان خود نداند و #سلطنت را وسیله اجرای هوای نفس بسازد و اگر طبقات ملت از طریق شرافت پا بیرون گذارند یا راه اختلاف و نفاق پیش گیرند گذشته از اینکه شخصا مسوول یعنی گرفتار عاقبت وخیم می‌شوند , باید حتم و یقین دانست که باز اوضاع این سی و پنج سال گذشته تجدید خواهد شد،

کشور و ملت هر روز گرفتار مصیبت و فتنه و فسادی می‌شود و نه تنها #آزادی تباه خواهد شد بلکه به دار #فنا و #نیستی خواهیم رفت.

#محمد_علی_فروغی
پانزدهم مهر ماه , هزارو سی صد و بیست

روبوسی در آداب بزرگان ” معانقه ” گفته شده است که به صورت در آغوش کشیدن آرام است . به طوری که سرها در کنار هم قرار بگیرد .
لغت نامه دهخدا ؛ معانقه را ؛ یکدیگر را در بر گرفتن ؛ یکدیگر را در آغوش گرفتن و دست در گردن هم انداختن معنا کرده است .
ولی از آنجا که روبوسی بخشی از آداب ارتباطی ما را با دیگران را تشکیل می دهد ؛ لازم است مسائل ریز و جزیی را در این مورد رعایت کنیم .
۱-با صورت خیس و عرق کرده ؛ برای روبوسی با دیگران پیشقدم نشویم .
۲- از روبوسی خیلی تند و سریع خودداری کنیم .
۳- روبوسی با صدای بلند ( ملچ ؛ ملوچ) شایسته نیست .
۴- در حضور دیگران ؛ در مکان های عمومی و رسمی روبوسی با افراد کم شایسته تر است .
۵- روبوسی در جمع با همه امکان ندارد سعی کنیم یا روبوسی نکنیم یا با یک نفر روبوسی کنیم و از بقیه پوزش بخواهیم .
۶- در هنگام سرما خوردگی و یا عارضه پوستی در صورت به هیچ وجه روبوسی نکنیم .
۷- در روبوسی لب به لب روبوسی نکنیم .
در مراسم عزا یا تشییع جنازه یا مواقعی که جمع ناراحت هستند ؛ روبوسی همراه با خوشحالی نباشد . ( شرایط را در نظر بگیریم )
۸- بچه های خردسال دیگران را نبوسیم . ممکن است والدینشان ناراحت شوند.
۹- اگر قصد داریم با کسی روبوسی نکنیم . با دست راست دست می دهیم و با گذاشتن دست چپ به شانه طرف مقابل ؛ عملا” از این کار جلوگیری می کنیم .
این عمل را در بازدیدهای رسمی سران کشورها و دیپلمات ها می توان مشاهده کرد .
۱۰ – تعداد دفعات روبوسی در بین افراد فرق می کند . ولی همان دو بار بوسیدن رایج تر است .
۱۱- حدالامکان در ماه مبارک رمضان اگر دهانمان بو می دهد از روبوسی خودداری کنیم .
۱۲- در مورد بیماران از نزدیکان و همراهان بپرسید بعد روبوسی کنید . احتمال دارد بیمار و یا اطرافیان راضی نباشند و یا عذر بهداشتی و پزشکی وجود داشته باشد .
۱۳- برای ابراز محبت بیشتر می توان قبل ویا بعد از روبوسی صورت طرف مقابل را با دستان خود لمس کنیم و با یک کلمه و جمله محبت آمیز او را مورد تمجید و تحسین قرار دهیم .
۱۴- برای روبوسی بهتر است فرد کوچک تر صبر کند تا فرد بزرگتر اقدام کند .
۱۵- بهترین بوسه های خود را تقدیم دستان پر مهر پدران ؛ مادران و معلمان خود بکنیم

نوشته خداداد یوسف زاده 

تقدیم به:
حسن روزبهی

دانش منقولِ وب، در معرضِ بیماری است
گه سلاطون است و بدخیم است و نرم افزاری است

هردمی چون قارچ می روید گروهِ نو به نو
گه گروهِ معتبر هم اهلِ سهل انگاری است

گرچه گاهی با دلایل درج گردد مطلبی
صفحه ها اغلب زنشرِ واقعیّت عاری است

فیلم و عکس و گفت گوهای درست و ناصواب
گاه گاهی موجب غفلت گهی هشیاری است
/
نام مولانا نشیند زیرِ شعرِ انوری
شعرفرقانی گهی از جامی و بُنداری است
/
نام سهراب و مشیری می شود گاهی عوض
شعر اطریشی زمانی شاعرش بلغاری است
/
صاحب بس مطلب مشهور می گردد دگر
گاهی ازستار خان و گاه از دِلواری است
/
پخش گردد هر درست و هرغلط در صفحه ها
هر غلط گردد مکرّر چون کُپی برداری است
/
کس نمی پرسد که این نظم از که و نثر از کجاست
هرکسی ادمینِ خود استادِ خود مختاری است
/
اشتباهات عروض و قافیه رسمی شده
ادعای شاعری کردن دگر اجباری است
/
شاعرِ پیشین بلرزد زیر خاک از جاعلان
اهل تحقیقِ معاصر را غم تکراری است
/
نام کوروش می نشیند جای نام داریوش
فعل شاه عباس اول از شهِ قاجاری است
/
کس نمی داندکُپی های درست خود غلط
راحت الحقوم باشد، گر چه کوفتِ کاری است
/
بی پژوهش گرکسی حرفی زند با فهمِ خود
گفتۀ مغلوط او درهر گروهی جاری است
/
متنِ اینترنت اگر باشد کلامی نا درست
فهمد آن را کز کتاب و فضل برخورداری است
/
در پژوهش عالمان، خونِ جگر ها خورده اند
دانشی ها را زگفتِ بی سند بیزاری است
/
جای تردید است برحرفِ گروهی بی تمیز
هرسخن بی بررسی چون سمِّ مُهلِک کاری است
/
وای بر روزی که گیرد ناسره شکل سره
با محک داند طلای قلب و سوهان کاری است
/
باشد اینترنت مکان نشردانش درجهان
نشرِ موهوم و خُرافه موجدِ دشواری است
/
مردِ دانش راهِ معقولات را پوید مدام
بی سند، بی آزمون، حرفی زدن بیماری است
/
علم یعنی: با سند گفتن سخن را با یقین
تانپندارد کسی خرمُهره هم مرواری است
/
هرخردمندی به وبگردان دهد هشدار ها
نادرستی گشته رایج، موقعِ بیداری است
/
مردمی علامه باید تا خطا یابی کند
کاین دگر محتاج صد ها تیم دانشیاری است.

با درود و سپاس از استاد رضا افضلی