‎ابوالحسن ورزی زن زیبائی داشت که از خوبرویان تهران به شمار می‌آمد و علاوه بر چهره‌ی جذاب، روحی زیبا پرست و لطیف داشت. اهل دل و شیفته شعر و ادبیات و هنر بود و با این خصائل جسمی و روحی، الهام‌بخش طبع شاعرانه ورزی به شمار می‌آمد. وی نیز در جلساتی که همسرش شرکت می‌کرد، حضور داشت و در همین نشست و برخاست‌ها بود که بین او و آن جوان بلندبالای مازندرانی علائق عاشقانه شکفته شد و بتدریج حدیث مهرورزی آنها به یکدیگر از پرده بیرون افتاد و نهایتاً بین ورزی و همسرش جدائی رخ داد و آن عاشق و معشوق باهم ازدواج کردند.
‎طبع ظریف و حساس ورزی از این جدائی بسیار آزرده و مکدّر و ملول شد و به تدریج به آشفتگی‌های روحی گرفتار آمد. دوستان مشترک آنها که رنج و عذاب بی‌حد ورزی را می‌دیدند و احتمال می‌دادند که به جنون گرفتار آید، از این رویداد بسیار رنجیده و ناراحت شدند و آن را مغایر آئین دوستی و جوانمردی می‌دانستند و جمعاً به مرد بلندبالای مازندرانی فشار وارد آوردند که زن را رها کند و نهایتاً پس از ۷-۶ ماه آن دو از هم جدا شدند و زن بار دیگر به زندگی ورزی پیوست و غزل زیبا و پرمعناى                       

«آمد امّا در نگاهش آن نوازش‌ها نبود»

بازتاب این رویداد بود. داستانی که موجب شد تا ورزی، آزردگی‌های روحی و احساسات لگدمال شده خود را در این غزل بیان کند. از سردی بوسه‌ها و نگاه‌های بی‌نوازش و آغوش بدون مهر شکوه و شکایت کند و از رسوائی‌ها ناله سردهد. تردید ندارم که خوانندگان صاحب‌نظر این نوشته براحتی می‌توانند به عمق ملال و آزردگی‌های روحی شاعر پی‌ببرند.

‎آمد اما در نگاهش آن نوازشها نبود
‎چشم خواب آلوده اش را مستی رویا نبود.
‎نقش عشق و آرزو از چهره ی دل شسته بود
‎عکس شیدایی، در آن آیینه ی سیما نبود.
‎لب همان لب بود اما بوسه اش گرمی نداشت
‎دل همان دل بود، اما مست و بی پروا نبود.
‎در دل بیزار خود جز بیم رسوایی نداشت
‎گرچه روزی همنشین جز با من رسوا نبود.
‎در نگاه سرد او غوغای دل خاموش بود
‎برق چشمش را، نشان از آتش سودا نبود.
‎دیدم، آن چشم درخشان را ولی در آن صدف
‎گوهر اشکی که من میخواستم پیدا نبود.
‎بر لب لرزان من، فریاد دل خاموش بود
‎آخر آن تنها امید جان من تنها نبود.
‎جز من و او دیگری هم بود اما ای دریغ
‎آگه از درد دلم زان عشق جانفرسا نبود

“جین بلانکو” در کتاب   “پرواز بوفالوها”    ویژگیهای اجتماع بوفالوها و غازها را به این شکل توصیف می کند‌: ویژگی بوفالوها: – آنها به یک رهبر پایبند هستند و همه از او تبعیت می کنند. – آنها درست همان کاری را می کنند که به آنها دستور داده شده است. – آنها هرگز تصمیم نمی گیرند و تا دستور نرسد، هیچ کاری نمی کنند و هیچ کجا نمی روند. – هیچ کس جای دیگری را پر نمی کند و جلو نمی افتد و مسؤولیت نمی پذیرد. ویژگی غازها: – هر غاز مسیر پرواز دسته جمعی گروه را می داند. – رهبری و جلودار بودن نوبتی است. – هر غاز، زمان در نوک پرواز قرار گرفتن و هدایت گروه را خود انتخاب می کند. – همه غازها تمایل به پذیریش مسؤولیت جلودار بودن را دارند. – غازها در طول پرواز مراقب یکدیگر هستند. – بررسی ثابت کرده که غازها در پرواز گروهی، ۷۰ درصد بیشتر از مسافتی را که انفرادی می توانند طی کنند، می پیمایند. بلانکو می گوید وقتی از مطالعه نظام هماهنگ و زندگی گروهی غازها آگاه شدم، به داخل شرکت خود برگشتم و به همه همکارانم دستور پرواز دادم و از آنها خواستم از امروز غازهایی باشند که هم خود از پروازشان لذت ببرند و هم من سازمان کمال یافته تری را اداره کنم. آری من به آنها اختیار و آزادی پرواز دادم و گفتم بوفالوهای من پرواز کنید. غافل از اینکه بوفالوها نمی توانند پرواز کنند. به خود گفتم بلانکو سازمان تو، یک سازمان بوفالویی است. مگر خود تو این طور نخواستی که همکارانی مطیع و بی چون و چرا داشته باشی؟ پس اگر غیر از این می خواهی، خود تو اول باید تغییر کنی و در اینجا بود که دریافتم دیدگاه من مدیر هم باید تغییر کند. من باید بوفالوها را تبدیل به غاز کنم، طبیعت آنها را تغییر بدهم، با آموزش، پرورش، رشد، ایجاد انگیزش، روحیه، اختیار، مسؤولیت،‌ اعتماد، صداقت و … رهبر غازها باشید..