تنى چند از روندگان متفق سیاحت بودند ، شریک رنج و راحت خواستم تا مرافقت کنم ، موافقت نکردند . گفتم از مکارم و اخلاق درویشان غریب و بعید است روى از مصاحبت مسکینان تافتن و فایده دریغ داشتن و من در نفس خود این قدر قوت و سرعت می یابم که در خدمت مردان یار شاطر باشم نه بار خاطر ، یکى از ان میان گفت از این سخن که شنیدى دل تنگ مدار که در این روزها دزدى بصورت درویشان در آمد و خود را در سلک صحبت ما منتظم گردانید ، از انجا که سلامت حال درویشان و صدق معاملت ایشان بود گمان فضولش نبردند و بیارى قبولش کردند .:بیت

چه دانند مردم که در جامه کیست

نویسنده داند که در نامه چیست

مثنوى

ظاهر حال عارفان دلق ا ست

آنقدر بس که روى خلق است

در عمل کوش و هر چه خواهى پوش

تاج بر سر نه و علم بر دوش

ترک دنیا و شهوتست و هوس

پارسائی نه ترک جامه و بس

 در غزا  مرد باید بود

 بر مخنث سلاح جنگ چه سود

 روزى تا شب رفته بودیم و شبانگاه بپاى حصارى خفته ، دزد بى توفیق ابریق رفیق برداشت که بطهارت میروم و او خود بغارت میرفت : بیت ؛
پارسا بین که خرقه در بر کرد

جام ى کعبه را جل خر کرد

 چندانکه از. نظر درویشان غایب شد به برجى برفت و درجی بدزدید و تا روز روشن شد ان تاریک رأى مبلغى راه رفته بود و رفیقان بیگناه خفته ، بامدادان همه را به قلعه در آوردند و به زندان کردند ، از ان تاریخ ترک صحبت گفتیم و طریق عزلت گرفتیم که ( السّلامه فى الواحد و الافته بین الاثنین )

قطعه :

چو از قومى یکى بیدانشى کرد

نه کِه را منزلت ماند نه مِه را

شنیدستى که گاوى در علف زار

بیالا ید  همه گاوان ده را؟

گفتم سپاس و منت خداى را عز وجل که از برکت درویشان محروم نماندم اگر چه به صورت وحید ماندم اما بشنیدن این حکایت مستفید گشتم و امثال مرا این نصیحت بکار آید .

پیک نا تراشیده در مجلسى

 برنجد دل هوشمندان بسى

 اگر برکه اى پر کنند از گلاب

 سگى در وى افتد شود منجلا

                             سعدى

برگرفته از صفحه فیس بوک بابا صادق