نگه کن در افسانهِ ماردوش
بده بر گزارنده اش گوشِ هوش
گزارنده بیند در آن بد گهر
فشارِ دو دشمن بر این بوم وبر
دو مارى که رَستند بردوش وى
که بردند از تن همه توش وى
که خوردند مغز بسى نوجوان
که ماندند پیران همه ناتوان
نمایشگر ترک وتازى بود
که بارش همه مغز بازى بود
گزندى که از خاور و باختر
رسیدى به مغز ودل بار ور
در ایران زمین تاش ویران کنند
تهى از هنر چون انیران کنند
خروشید بر وى گروهى دلیر
زمردان آزاد بر نا و پیر
چنان کوره گرم آهنگرى
به نام فریدون نیک اخترى