مشک آنست که خود بوید و عطار نگوید

دوست با دوست  بغیر از سخن راست نگوید

جز ره مهر و  وفا  یار وفادار  نپوید

خرم آن دوست که چون ابر طرب بخش بهاران

از  رخ دوست غبارِ غم ایام  و  بشوید

به مشامی که   رسد بوی  دلاویز  محبت

جز  محبت گلی از گلشن ایام  نبوید

سعی ناکرده کسی  دامنِ مطلوب نگیرد

رنج  نابرده  کسی  گوهر  مقصود  نجوید

کن رها  دامن یاران   دو رو را  که دو رویی

شوره زاری است کز آن جز خس و خاشاک نروید

چه نیاز است به توصیف  “رسا”  اهل سخن را

مشک آنست  که خود  بوید و عطار نگوید

                              (از زنده یاد دکتر قاسم رسا)