نمى خواهم بمیرم، با که باید گفت؟
کجا باید صدا سر داد؟
در زیر کدامین آسمان،
روى کدامین کوه؟
که در ذرات هستى رَه بَرَد توفان این اندوه
که از افلاک عالم بگذرد پژواک این فریاد!
کجا باید صدا سر داد؟
فضا خاموش و درگاه قضا دور است
زمین کر، آسمان کوراست
نمی خواهم بمیرم، با که باید گفت؟
اگر زشت و اگر زیبا
اگر دون و اگر والا
من این دنیاى فانى را
هزاران بار از آن دنیاى باقى دوست تر دارم.
به دوشم گرچه بارغم توانفرساست
وجودم گرچه گردآلود سختى هاست
نمی خواهم از این جا دست بردارم!
تنم در تار و پود عشق انسانهای خوب نازنین
بسته است.
دلم با صد هزاران رشته، با این خلق
با این مهر، با این ماه
با این خاک با این آب …
پیوسته است.
مراد از زنده ماندن، امتداد خورد و خوابم نیست
توان دیدن دنیاى ره گم کرده در رنج و عذابم نیست
هواى همنشینى با گل و ساز و شرابم نیست.
جهان بیمار و رنجور است.
دو روزى را که بر بالین این بیمار باید زیست
اگر دردى ز جانش برندارم ناجوانمردى است.
” شادروان فریدون مشیرى “