تا وارد کوپه شدم از روی صندلی بلند شد و با اشاره دست گفت که سرجایش بنشینم.
نگاهش کردم. پانزده_ شانزده بود.
با سبیلی که هنوز طعم تیز تیغ را نچشیده بود.
پیراهن مشکی نیمدار با دکمه ی بسته یقه، چشم های مورب و موهای صاف ِ به بغل خوابانده.
درست شبیه دوستش که روی صندلی کناری با پیراهن نخودی شبیه دانش آموزی که مشق هایش را ننوشته مظلوم نشسته بود.

با لبخند گفتم نمی نشینم. رها نمی کرد.
اصرار پشت اصرار.
بالاخره وادارش کردم سرجایش بنشیند‌.
بی اندازه شبیه غریبه های قدیمی بود.
از آنها که در دیار غربت لاف نمی زدند، کز می کردند و شرمگین چشم می چرخاندند به پیرامون.

معلوم بود که افغان هستند و احتمالا” تازه به ایران آمده اند و توصیه شنیده اند که مطیع باشند که دردسر نشود.
آرام خم شدم پرسیدم از کجا می آیی؟
_تهرانپارس.

_ بچه کجایی؟
_ مزار شریف.

گفتم: وقتی بلیط خریدی، این صندلی به تو تعلق داره، پس روی صندلیت بشین مگر اینکه پیرمرد یا خانم سر پا باشه که جات رو بهش بدی.
من هنوز جوانم و لازم نیست این کار رو بکنی‌.

با همان شرم غریبانه گفت:
شما از من کلان تری(بزرگتری).

لبخند زدم. تکیه دادم به کوپه و سرگرم کتابم شدم.
یکی دو ایستگاه بعد باز هم بلند شدند و جایشان را دادند به دو مرد میانسال.

افغان های ثروتمند و هوشمند به دلیل قوانین سختگیرانه سرمایه گذاری در ایران و البته برخوردهای از بالا به پایین و ابلهانه ی بسیاری از ما ،به اروپا و آمریکا می روند و آنجا زندگی می کنند.

فرودستان و آنها که بازوی لاغری دارند اینجا می مانند و تن به کارهای دشوار می دهند
سرکوفت می خورند، حقوق عادلانه نمی گیرند و همیشه در معرض این اتهام هستند که این کشور را به گند کشیده اند.

آنهایی که با یک انسان برخورد نژادپرستانه و تحقیرآمیز می کنند در باور من اتفاقا” این کشور را بیشتر به گند کشیده اند.

با مهاجرانی که در چارچوب قانون رفتار می کنند مثل یک هموطن و بالاتر از آن مثل یک انسان رفتار کنیم

به آنها احساس امنیت بدهیم. گناهی نکرده اند.
آنها هم مثل میلیون ها ایرانی ای هستند که گریخته اند، به جاهای دیگر پناه برده اند.

اینها هم از بد حادثه اینجا به پناه آمده اند
وگرنه هر وقت تنها می شوند و مرغ دلشان در قفس سینه بال بال می زند، زیر لب می خوانند:

_بیا بریم به مزار ملاممدجان، سیل گل لاله زار ملاممدجان….