استاد احمد گلچین معانی، شاعر و کتاب‌شناس برجسته وپژوهشگر نامدار معاصر در هجدهم دیماه ۱۲۹۵ خورشیدى درتهران دیده به جهان گشود. در سال ۱۳۱۳ پس از تحصیلات مقدماتی، به استخدام وزارت دادگستری درآمد در سال ۱۳۳۸به سبب خستگى از کارهای ادارى وبا سرودن قصیده‌ای به مطلع «چند در دیوان نشستن، خیز و دیوان واگذار / نیستی دیوانه، دیوان را به دیوان واگذار!» موافقت مسئولان وقت را جلب کرد و به کتابخانه ملی انتقال یافت ودر کنار آن با کتابخانه ملک همکارى داشت وی طی چهار سال، به تألیف بخشی از فهرست مجموعه‌های خطی کتابخانه مجلس همت گماشت تا این‌که در اسفندماه ۱۳۴٢ بازنشسته شد.
در مرداد سال ١٣۴٣ به دعوت نیا بت تولیت آستان قدس رضوى وبراى تنظیم فهرست کتب خطى به مشهد عزیمت و دوازده سال به عنوان مشاور فرهنگی نیابت تولیت انجام وظیفه نمود ، که ثمره آن علاوه بر تأسیس گنجینه قرآن و تألیف کتاب راهنمای گنجینه قرآن و کارهای ارزشمند دیگر، تألیف پنج جلد فهرست کتب خطی کتابخانه آستان قدس است. بدین‌ترتیب، مجموعاً ۲۵ سال در کتابخانه‌های ملک، مجلس شورای ملی و آستان قدس رضوی ضمن تحقیق و غور و بررسی در متون تاریخی و ادبی گذشته، آن‌چنان غرق در علم و ادب گردید که حاصل آن بیش از سی جلد کتاب و بیش از یک‌صد و پنجاه مقاله علمی و ادبی و فنی است. غیر از این آثار، حواشی مفصلی که در تصحیح اشتباهات تذکره‌نویسان نوشته نیز خود، کاری است عظیم وستودنى .
در سال ۱۳۵۶ شورای دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد به پیشنهاد دکتر غلامحسین یوسفی برای تدریس در دوره‌های فوق لیسانس و دکترای زبان و ادبیات فارسی از ایشان درخواست همکارى کرد و استاد، چندی نیز به تعلیم و تربیت دانشجویان دانشکده مشغول شد. از جمله دروسی که وی برای دانشجویان تدریس می‌کرد، «چگونگی استفاده از نسخه‌های خطی فارسی»، «ادبیات عصر صفوی» و «فرهنگ‌نویسی فارسی» بود
زنده یاد بیش از شصت بهار اززندگى پر برکت خود را مصروف پژوهش ،تالیف وتصنیف نقد وبررسى وشنا ساندن میراث
جاویدان ادب پارسى وشرح وحاشیه بر تذکره ها سپرى نمود
دیوان گلچین شامل غزلیات، قصاید، ترکیبات، مقطعات، مثنویات، رباعیات، مراثی و تواریخ، اخوانیات، مطایبات، فکاهیات و متفرقات است.
گلچین معانی به سبک عراقی بیش‌تر علاقه داشت که این نکته در اشعار وی به‌خوبی مشخص است. سرانجام در روز یک‌شنبه شانزدهم اردیبهشت‌ماه ۱۳۷۹خورشیدى پس از هشتاد و چهار سال زندگی سراسر علم و معرفت درگذشت و پیکرش را به شهر توس بردند و در گور گاه شعراى خراسان در کنار آرامگاه سخن‌سرای نامی ایران به خاک سپردند.
اونخستین شاعر خراسانى بود که در گورگاه توس آرامش جاودان یافت