|
“هفت سین” های نوروزی درایران باستان پایگاه در باور هاى مردم ما داشته اند. آنچه درباره هفت سین هاى باستانى در خور نگرش است این است که آنچه بر خوان نوروزى نهاده مى شود، باید دارای این پنج ویژگی باشند:
۱ – نام آن ها پارسی باشد.
۲ – با بند واژه (حرف) سین آغاز شود.
۳ – دارای ریشه گیاهی باشد.
۴ – خوردنی باشد.
۵ – نام آن ها از واژه های ترکیبی (مانند سبزی پلو – سیرترشی – سیب زمینی و مانند آن ها) ساخته نشده باشد.
با نگرش به پنج بند بالا می بینیم که ” سیب ، سیر ، سماغ ، سرکه ، سمنو ، سبزی (یا سبزه)، و سنجد ” همه دارای این پنج ویژگی هستند.
بر این پایه:
– سنبل (نه خوراکی است و نه پارسی – تازی است )
– سکه (نه خوراکی است و نه پارسی – تازی است )
– سماور (نه خوراکی است و نه پارسی – روسی است )
با نگرش به آن چه آمد ، در بیست میلیون واژه های پارسی نمی توان هشتمی را برای هفت سین های نوروزی پیدا کرد که دارای این پنج ویژگی باشد.
در پایان باید افزود که هر یک از سین های هفت سین نماد یکی از سپنتا های (هفت ابر فرشته ) کیش زرتشت هستند :
– سیر نماد اهورامزدا
– سبزه فرشته اردی بهشت ، نماد آب های پاک
– سیب فرشته سپندارمذ ، فرشته زن ، نماد بارداری و پرستاری
– سنجد فرشته خرداد ، نماد دلبستگی
– سرکه فرشته امرداد ، نماد جاودانگی
– سمنو فرشته شهریور ، نماد خوار و بار
– سماغ فرشته بهمن ، نماد باران
_____________
(سماغ ) واژه پارسی است و نباید با بند واژه “ق” نوشته شود.
|
