از یاد داشتهاى شادروان اصغرروزبهى
در گذشته اى نه چندان دور اکثریت جمعیت کشور به علت اشتغال به کار کشاورزى درروستاها زندگى میکردند ودر شب هاى سرد زمستان دور کرسى جمع مى شدند ، وبراى وقت گذرانى اشعارى از فردوسى ، حافظ سعدى و مولانا خوانده میشد و چون اشعارى که در خاطر داشتند تمام مى شد ، کار به سرودن اشعار ى درهمان نشست مى انجامید که این اشعار همیشه بى محتوا و فاقد وزن و قافیه و…..بود این نوع شعر به ” کرسى شعر ” معروف گشت و بعد ها اگر کسی حرف محمل و بى پایه اى میزد میگفتند حرفهایش مثل کرسى شعر است. این واژه با گذشت زمان و به علت کثرت استعمال به کلمه اى زشت و زننده در میان عوام رایج کشت .