به کودکان رنج دیده و آواره افغان
در دلِ غربت فتاده بی کس و تنها
کودک آ واره ای ز مردمِ افغان
بغض گلو گرچه گشته سد نفسهاش
نشنود از او کسی، شکایت و افغان
ریزه خور خوانِ این و آن شده و نیست
همدمِ او غیر آه و ناله به غربت
بی کسی اش کرده خوار و زار و پریشان
گشته گرفتارِ چنگِ محنت عسرت
خواهر او را میان پیلهِ تزویر
زهد فروشان شکنجه داده و بستند
تا که چو پروانه بال و پر نگشاید
پای و سرش را به ضربِ چوب شکستند
مادر او را به جرمِ چون و چرایش
سخت به بادِ جفا و جور گرفتند
بس که ندیدند در برابرِ خود کس
یاوه به هم بافتند و دور گرفتند
در دلِ طوفانِ حادثاتِ زمانه
گم شده ناگه ز فرط خسته دلی، گم
دیده ستمها ز جاهلانِ کج اندیش
گشته غریبه به پیشِ دیده مردم،
کودکِ افغانِ بی نوا شده، یکسر
می رود از کشوری به کشور دیگر
بی کس و تنها و نا امید و پریشان
سینه او گشته تاختگاهِ غم و درد
تا که نباشد به هیچ جامعه سربار
رفته پی کارِ سخت و مرد شده، مرد
تا که بسازند بُرج مردم دنیا
ناوه بسی برده است بر سر دوشش
او که به طوفان پر خروش شبیه است
خوانده شود شیون از نگاه خموشش
چشم و دلی سیر و پاک داده خدایش
ِ ِسفله و نا اهل و نانجیب و گدا نیست
مرتبه دارو صداقت است و امانت
در پی کسبِ وجاهتی به ریا نیست
با همه خُردی چه با شکوه نماید
با همه خردی به فکر میهن خویش است
در پی آزادی است و راحتِ مردم
مرهم زخمِ دل اسیر و پریش است،
کودکِ افغان بی نوا شده یکسر
می رود از کشوری به کشور دیگر
در پی هر آشنا و هموطن از شوق
گشته روانه ز دور یا که ز نزدیک
خفته به بیغوله های کهنه و متروک
دید ه او کرده خو به دخمه تاریک
حاصل کار و تلاش و زحمتِ خود را
کرده پس انداز تا به خانه فرستد
راهزنی بسته گر به روز رهش را
خواسته با قاصدی شبانه فرستد
زخم زبان از خودی شنیده و از غیر
خشم فرو خورده است و دَم نزده هیچ
کوفته بر سنگ ، مشت آهنی اش را
تا سپرد راست، راهِ پر خم و پر پیچ،
کودکِ افغان بی نوا شده یکسر
می رود از کشوری به کشور دیگر
از شاعرِ آزادهِ فرهیخته
استاد محمودرضا آرمین ” سَهی ” سیستانی
