همزاد

از محمود رضا آرمین ” سهى سیستانى “

به آزاد مردان ایرانی و افغان که بی عدالتی را تاب نیاوردند

و جان خویش را برداشتند و به ناکجاآبادهای غربت پناهنده شدند

 

چندی ست آن مسافر مغموم از این دیار 

رفته ست با صداقت دیرین آرزو 

زانوى غم گرفته در آغوش بى کسی 

در کوچه های غربت دلگیر و تو به تو 

 

مُهر ِغریبه خورده به پیشانى اش ، مُدام 

سرگشته در ولایت مردم به هر کجاست 

بى در کجاى از همه جا مانده بى نصیب 

آواره تا نهایتِ  غمناک  کوچه  هاست 

 

نا آشناى  مردم بیگانه روز و شب  

گیرد سراغ هموطنى را ز هر درى 

مأیوس و نا امید و پریشان و در به در 

برده  به زیر بال شکسته دلى سرى  

 

آیا دوباره دست امیدى ز راه دور 

گیرد ز مهر کوبه ی درهاى بسته را؟ 

آیا شود که باز، نوازد نسیم شوق  

دلهاى رنجدیده ی غمگین و خسته را؟

 

 

آن غرقه در تلا طم امواجِ  سهمگین 

آن رفته تا نهایت دورى از این دیار 

همزاد ترس خورده ی آواره ی من است 

کز خانه کرده است شبى  ناگهان فرار