شب است و پُرمُژه برفی شدید می بارد
به دشت تشنه هستی امید می بارد
اگرچه برف، ضعیف است در برابرِ خاک
مسلّط است و به شوقی شدید می بارد
سیاهیِ شبِ یلدا زحَد گذشته که ابر
شکوفه های درشت و سفید می بارد
شکوفه زار شده باغِ شب، که پنبه برف
به باغِ میوه و صف های بید می بارد
نهان کمانه حلاج ،. پنبه می پاشد
سخن زحنجره بوسعید می بارد
سپیده در دل شب سرزده، چه عرفانی!
به عارفان ، سخن ِ بایزید می بارد
رسولِ پاکی و عشق است برف و پی در پی
برای شستنِ خاکِ پلید می بارد
زمینِ بهت زده، از بشارت است سپید
برای شادیِ جانش، نوید می بارد
چه قفل ها که شود وا، ز کارِ بسته خلق
چُنین که خلقِ جهان ر ا، کلید می بارد
زِ برف های پیِ هم ، یقین کنم کم کم
برای محوِ عزا ، صبح عید می بارد
خجسته بادکه این برف، بذرِ شادی هاست
به قلب تشنه هر نا امید می بارد
شکوفه بارِ سپیده دمانِ نوروز است
به شادمانی جشنی جدید می بارد
” از استاد رضا افضلى “